والدین

پریشب چن تا از رفقا اومده بودن تا با شوهر آشا رو که قرار بود به دانمارک مهاجرت کنه خداحافظی کنن . قرارشون تو خونه ما بود . خود آشا جلوتر رفته بود . بین صحبتا گل انداخت و همه خندیدن که مسی بیچاره چه فحشایی خورد از این ملت و من هم خندیدم و تموم شد . اما این دو روزه موضوع مسی و فرناندا لیما و رفلکس فحاشانه ای که مردم و عمدتا جوونای اصطلاحا نسل چهارمی (همونایی که بین 15 تا 25 ساله اند الان و طبق آمارپارسال ، 70%کاربرای اینترنت اینها هستند و بیش از این مقدار هم عضو فیس بوک اند) برای کری خوندن انتخاب کردن  ، فکر من رو مشغول کرده .

راستش رفقا ما نباید این نسل رو سرزنش کنیم که چرا شما این جوری هستین ؟ مگه اینا از کره مریخ اومدن و نسل امروز ما شدن ؟ مگه غیر از اینه که تربیت شده همین آب و خاک و فرهنگن ؟ شما بیاین ببینین پدرمادرهای اینها کی ها هستن . این نسل چهارم رو مگه غیر این پدر مادرها تربیت کردند ؟ همین پدرمادرهایی که یه گروه سنی حدودا 40 تا 50ساله رو تشکیل می دهند ، اینا ، این پدرمادرهای فعلی خودشون تو چه شرایطی بزرگ شدند ؟

مثلا هنوز بچه 10ساله بوده که انقلاب رو دیده ، شورش های داخلی رو دیده ، ترورها و بمبگذاری ها رو دیده ، چند سال بزرگتر شده جنگ رو دیده بی خانمانی هموطنهاش رو دیده ، موشک بارون شهرها رو دیده ، قحطی و کمبود و صفهای طولانی و کوپن ارزاق رو دیده ، هر روز هرروز سر صف مدرسه شعار مرگ بر این و مرگ بر اون سرداده ، پدرش ، عموش ، داییش ، برادر بزرگش رو دیده که عمودی جبهه رفته و افقی برگشته ، به جوونی رسیده دیده که کسایی که هیچ نقشی تو اون بحران ها نداشتند خودشون رو رسوندن و نشستن سر سفره غنائم و عمده سهم رو طلب کردند و به این و خونوادش چیزی جز بخور و نمیری نرسیده و . . .

شما جای این شخص باشین چه آدمی میشین ؟ این همه بحران رو دیده . بعد دیده که یه جاهای اخلاص داشته ولی کسایی حقه باز تر و دودوزه باز تر ازش جلو زدن . دائم تو تریبون ها و رسانه ها براش تقسیم بندی کردن که ما خوبیم و بقیه بد .خب این چه تاثیری در روحیه و شخصیت این بنده خدا گذاشته ؟ خب حالا این آدم 15سال قبل ، 20سال قبل ازدواج کرده با یکی مثل خودش و بچه دار هم شدند . اینا دیگه چی می خوان به بچه هاشون یاد بدن ؟ جز این که هیچ چیزی ارزش نداره جز خودت ؟

نمی خوام بگم همه دلیل رفتارهای ناهنجاری که می بینیم اینهاست ها . نه تقلیلش نمی دم و در ضمن نمی خوام کار ناشایست اینها و والدین اینها رو ماستمالی کنم . ولی مشخصه که این دلیل ، دلیل مهم و قابل اعتناییه . رفقای من ، خرابی ای که تو یه مملکت به وجود میاد تاثیر اساسی اش در دو نسل بعد هویدا میشه و این بچه ها محصول این 30سال اخیرند .

ما و مسی

موندم ماها چقده بی شخصیتیم آخه ؟ این مزخرفات چیه ملت آنلاین ما تو فیس بوک مسی پر کردن ؟ ای بدبختای آرژانتین ندیده ! دیدین این بچه هایی رو که تو دعوا می دونن حریف نمی شن ، از دور فقط فحش می دن ؟ انگاری ملت با افتخار ایران !

پینوشت1 : این مطلب خوب آقای خونه رو در این باب بخونین .

پینوشت 2: بازتاب این حرکت فرهنگی ! ملت رو در مطبوعات اروپایی این جا بخونین .

....

کامنت برگزیده

باران پاییزی گفته : کلن ما ملتی هستیم که از دور خوب بلدیم شاخ و شونه بکشیم . امیدوارم مسی اونقدر بزرگوار باشه که چند سال پیش گفت ایران رو نمی شناسه این بار هم بگه این حرفها رو اصلن نخونده و نشنیده.البته از مردمی که تو استادیوم به بازیکن ملی مون "مسعود شجاعی " ناسزا می گن خب انتظار بیش ازین نمی شه داشت... 

خاطره بامزه خداداد

خداداد عزیزی که به مناسبت صعود تاریخی ایران به جام جهانی و بازی حماسی ایران استرالیا به برنامه 90دعوت شده بود .خاطره بامزه ای رو تعریف کرد که مناسب دیدم برای شما هم این جا بیارمش .

خداداد گفت که وقتی جواد خیابانی در آن مسابقه به من لقب غزال تیزپای ایران داد و ما هم به ایران برگشتیم روزی به شهری رفته بودیم که یک پیرمرد به سختی خود را به ما رساند و تاکید کرد باید مرا ببیند. وقتی به ما رسید با صدای بلند گفت "درود بر شغال تیزپای ایران "

....

کامنت برگزیده

نیره گفته احتمالا خداداد اون موقع دنبال دیوار میگشته سرشو بکوبه بهش!
بیچاره

! :

لودرهای نیمه شب

موندم که آخه این چه قانون مزخرفیه که شهرداری داره که اگه خونه ای بخواد ساخته بشه ماشینای سنگینش باید از نصف شب تا سر صبح بغرن و در و دیوار رو و آدم رو بلرزونن . همسایه های اون خونه ها چه گناهی دارن؟ والا ما آسایش نداریم . تو این 8 سالی که تو این خونه بودیم بی اغراق بگم که سالی نشده که 2تا خونه اطرافمون خراب نشه و جاش یه ساختمون گنده نره بالا و خب شما فکر کن که همین سر و صدا و تیرآهن ریختن و کار کردن بلدوزر و لودرها و خاک برداری ها توی نیمه های شب چقده جان فرسات ؟

حالا آدم ، مریض داشته باشه یا بچه کوچیک داشته باشه که به سختی خوابونده باشینش ( که ما دیشب هردوش رو باهم داشتیم !) ببین که چقده روح نواز می تونه باشه ؟

بلیط های یک سره

از سالها پیش به این طرف عادتی ناخوشآیند کردم که سالی چند تا از دوستام رو تقریبا برای همیشه از دست بدم . ایران رو به مقصد یه جایی ترک می کنن و برای همیشه می ذارن می رن . آمریکا ، کانادا ، مالزی ، ترکیه ، آلمان ، دانمارک ، سوئد ، فرانسه ، اتریش و چند تا جای دیگه مقصدهای اینهاست . عده ای از طریق ادامه تحصیل رفتند و دیگه برنگشتند ، عده ای پناهنده مذهبی یا اجتماعی شدند ، عده ای مهاجرت قانونی کردند ، عده ای ویزای کار درست کردند و رفتند و همین جوری رفتند که رفتند و دیگه هم برنگشتند .

یعنی می خوام بگم به طور قاطع و 100% امکان نداره دوستی رفته باشه و بعد چن وقت برگشته باشه به مام میهن . هفته قبل هم دو تا از نزدیک ترین دوستام به اروپا رفتند و خودشون می گفتند که برای مدتی میرن و من در دلم پوزخندی تلخ می زدم که بله برای مدتی به اندازه طول یک عمر !

گرفتاری عمده این جاست که همه اینهایی که من می شناسم و رفتند نیروهای کیفی و به درد بخور این کشور بودند . توشون یه نفر تنبل و بی سواد نبود . همه شون تحصیلات عالیه داشتند و پر کار و با انرژی بودند ولی برای ادامه زندگی جای دیگه رو انتخاب کردن غیر از زادکاهشون .

نمی دونم فیلم Elysium (بهشت) رو دیدین یا نه . داستان فیلم  150سال دیگه رخ میده و عده ای از نخبه ها و ثروتمندها رو نشون میده که زمین آلوده و گرفتار رو ترک کردند و در یه ایستگاه فضایی نزدیک به زمین زندگی ای رویایی برای خودشون دست و پا کردند . از اون طرف زمین رو هم می بینیم که مردمش تو گرفتاری خودشون دست و پا می زنند و اوضاعشون روز به روز بدتر هم میشه و ....

این فیلم یه جورایی من رو یاد موقعیت فعلی مملکتمون انداخت ، نخبه ها و کارآفرینهایی که میرن و خلاقیتشون رو برای کشورها و مردم دیگه صرف می کنند و کشوری که روز به روز و نسل به نسل سطح هوشی و پشتکاریشون پایین تر خواهد اومد .

اما بعد از این همه ناراحتی امروز خبری هم بهم رسید که امید آفرین بود . 2 تا از دوستام بعد از درس خوندن و دکترا گرفتن این هفته دارن به ایران بر می گردن . در حالی که اصلا اجباری هم نداشتن و شرایط کار براشون در همون کشور محیا هم بود . شاید این می تونه روزنه امیدی باشه . نمی تونه ؟