بلیط های یک سره

از سالها پیش به این طرف عادتی ناخوشآیند کردم که سالی چند تا از دوستام رو تقریبا برای همیشه از دست بدم . ایران رو به مقصد یه جایی ترک می کنن و برای همیشه می ذارن می رن . آمریکا ، کانادا ، مالزی ، ترکیه ، آلمان ، دانمارک ، سوئد ، فرانسه ، اتریش و چند تا جای دیگه مقصدهای اینهاست . عده ای از طریق ادامه تحصیل رفتند و دیگه برنگشتند ، عده ای پناهنده مذهبی یا اجتماعی شدند ، عده ای مهاجرت قانونی کردند ، عده ای ویزای کار درست کردند و رفتند و همین جوری رفتند که رفتند و دیگه هم برنگشتند .

یعنی می خوام بگم به طور قاطع و 100% امکان نداره دوستی رفته باشه و بعد چن وقت برگشته باشه به مام میهن . هفته قبل هم دو تا از نزدیک ترین دوستام به اروپا رفتند و خودشون می گفتند که برای مدتی میرن و من در دلم پوزخندی تلخ می زدم که بله برای مدتی به اندازه طول یک عمر !

گرفتاری عمده این جاست که همه اینهایی که من می شناسم و رفتند نیروهای کیفی و به درد بخور این کشور بودند . توشون یه نفر تنبل و بی سواد نبود . همه شون تحصیلات عالیه داشتند و پر کار و با انرژی بودند ولی برای ادامه زندگی جای دیگه رو انتخاب کردن غیر از زادکاهشون .

نمی دونم فیلم Elysium (بهشت) رو دیدین یا نه . داستان فیلم  150سال دیگه رخ میده و عده ای از نخبه ها و ثروتمندها رو نشون میده که زمین آلوده و گرفتار رو ترک کردند و در یه ایستگاه فضایی نزدیک به زمین زندگی ای رویایی برای خودشون دست و پا کردند . از اون طرف زمین رو هم می بینیم که مردمش تو گرفتاری خودشون دست و پا می زنند و اوضاعشون روز به روز بدتر هم میشه و ....

این فیلم یه جورایی من رو یاد موقعیت فعلی مملکتمون انداخت ، نخبه ها و کارآفرینهایی که میرن و خلاقیتشون رو برای کشورها و مردم دیگه صرف می کنند و کشوری که روز به روز و نسل به نسل سطح هوشی و پشتکاریشون پایین تر خواهد اومد .

اما بعد از این همه ناراحتی امروز خبری هم بهم رسید که امید آفرین بود . 2 تا از دوستام بعد از درس خوندن و دکترا گرفتن این هفته دارن به ایران بر می گردن . در حالی که اصلا اجباری هم نداشتن و شرایط کار براشون در همون کشور محیا هم بود . شاید این می تونه روزنه امیدی باشه . نمی تونه ؟