نخبگان می روند که می روند

وقتی هفته قبل ،گروهی از نمایندگان مجلس فرهیخته و دلسوز این مملکت ، می خواستند وزیر آموزش عالی رو استیضاح کنند ، دلایلی رو برای این عملشون می آوردند که در صدر اون دلایل این بود که چرا بنیه علمی دانشگاه ها رو به کاهشه و چرا آمار خروج تحصیل کرده ها رو به افزایش ؟ ( و اصلا هم دنبال دلایل سیاسی مثل این که چرا معاونین شما هم فکر ما نیستند و چرا محیط سیاسی دانشگاه مثل قبل مطلوب ما نیست هم نبودند این عزیزان دلسوز !) و این که این وزیر بخت برگشته طبیعتا 9 ماه بیشتر نبود که سر کار اومده بود و باید جواب کم کاری های گذشتگان خودش و بیان پاره ای از گندکاری های اونها مثل بورسیه های غیر قانونی به از ما بهتران رو می داد . دیدن تیتر روزنامه کیهان درباره شاخ شکوندن و نسق گیری آقایون در فردای استضاح هم بی لطف نیست :

                            

اما راستش این منو باز یاد نکته ای انداخت که حتما خودتون می دونین ولی گزارش اخیر صندوق بین المللی پول داغ منو باز تازه کرد . محاسبه شده که سالی 180هزار ایرانی متخصص و دارای تحصیلات عالی از ایران خارج می شن ( این رو وزیر معزول هم تو مجلس گفته بود ) و هیچ وقت دیگه هم بر نمی گردن و این خسارتی بین 50 تا 150 میلیارد دلار در سال به مملکت می زنه ( اختلاف ارقام بابت اینه که محاسبه گاهی فقط خرج تحصیل اون شخص رو در بر می گیره و گاهی هم هزینه فرصت ها رو بهش اضافه می کنه ) .

برای این که این عدد براتون ملموس بشه بگم که حتی اگه همون 50میلیارد دلار رو هم در نظر بگیریم یه چیزی حدود 150هزار میلیارد تومن از این مملکت خارج می شه که 50برابر اون 3هزار میلیارد تومن کذایی است که همه جامعه را به تب و تاب انداخت و در هر محفل و کوی و برزنی درباره اش صحبت میشد !! و ما از این حیث رتبه نخست صادرات نیروی انسانی ممتاز رو در جهان به خودمون اختصاص دادیم !

حقیقت اینه که سرمایه انسانی در سرمایه های هر کشوری حرف اول و آخر رو می زنن به طوری که از 100% سهم سرمایه ها ، 16% مربوط به تولیدی ، 20% طبیعی و 64% مربوط به سرمایه انسانیه .

                                         

گرفتاری این جاست که این موج مهاجرت نه تنها نمی افته بلکه داره روز به روز بلند و بلند تر می شه و اولیای امور دست روی دست گذاشتن و به این وضع اسف بار و سقوط مداوممون فقط خیره شدند . از طرفی نیروهای کیفی ما هم دل برای آب و خاکشون نمی سوزونن و جامعه مادری و سرزمین پدری براشون بی اهمیت شده و به تنها چیزی که اهمیت میدن سرنوشت شخص خودشونه .

واقعا چه باید کرد ؟