حمله کرجی ها !

جایی که من سوار مترو می شم و تقریبا 12سالی هست که هر روز این کار رو انجام می دم ایستگاه صادقیه است که سر خط محسوب می شه و بنابراین انتظار می ره که خلوت باشه و راحت بشه بشینیم .اما تقریبا این اتفاق خیلی کم می افته چون همین ایستگاه صادقیه محل آخر خط قطار کرج هم هست که اصطلاح کرجی ها اومدن ، یه جمله آشنایی برای همه متروسوارای اون خطه که با خودش ترس و عصبیت همراه داره .

قطار کرج که می رسه ، کرجی ها به سمت واگن های متروی صادقیه حمله می کنن و این رو به شوخی نمی گم که حمله می کنن و هرکی رو سر راه ببینن هول میدن که بتونن یه ربع بیس دقیقه بشینن و تو این هجوم دیدم بارها که پیرمرد پیرزن زمین افتاده یا پرت شده ، دست لای در مونده ، عینکی شکسته و حتی یه بار که با بنیامین بودم پای بچه بین واگن و سکو موند و اگه خدایی نشده بود و نکشیده بودمش یه دستی بالا ،حداقلش شکستن ساق پاش بود !

خلاصه اینه حکایت کرجی ها که معروفند . اما ....

چند روز قبل ناگهان متوجه چیزی شدم که برام خیلی جالب بود . اون لحظه من توی ایستگاه منتظر نبودم و داشتم از پله ها وارد ایستگاه می شدم که قطار کرج رسید و ایستاد و مردم ازش پیاده شدن و همون جوری هجوم بردن به طرف قطار ایستاده صادقیه . چیزی که اون لحظه متوجه شدم این بود که به جز یه اقلیتی که این کار رو کردن و شاید یه چیزی حدود 10 یا 20 درصد جمعیت رو تشکیل می دادن ، اکثریت مردم خیلی آروم و معقول پیاده شدن و اومدن سوار شدن . اونایی هم که جاشون نشد منتظر ایستادن تا قطار بعدی بیاد . خیلی خوب و خیلی منطقی .

برام جالب شد . فردا و پس فردا هم موضوع رو زیر نظر گرفتم و دیدم همینه . اقلیتی ، وحشی بازی در میارن و اکثریتی، آروم میان و سوار میشن . اما همون اقلیت باعث شدند که دید مردم دیگه کلا نسبت به مسافرای کرج خراب بشه و بهشون لقبای بد بدن .

و دیدم که کلا توی زندگی عادی هم همینه . یه اقلیت پرسرو صدای بی فرهنگ بیشتر تو چشم هست تا یه اکثریت آروم با فرهنگ .

چیزی که من ته این نوشته می خوام بگم اینه که ماها توی نگاهمون به حوادث و شرایط، فقط چشممون نباید به اون سرو صدا و شلوغی که در نظر اول توجهمون رو جلب میکنه باشه ، بلکه باید سعی کرد عمیق تر و عمقی تر نگاه کرد و کل ماوقع را نگاه کنیم .