مهربانانه

گاهی اوقات بعضی از دوستانی که خواننده این کافه اند محبت هایی می کنند و اکثرا در پیام خصوصی ابراز لطف می کنند نسبت به نوشته های من ، که هم خوشحال می شم و هم شرمنده محبتشون . تصمیم گرفتم من بعد گه گاهی بعضی از این کامنتهای اکثرا پنهان رو براتون نمایش بدم . دوست خوبی به نام هلیا برام نوشته :

سلام ،من امشب اتفاقی وبلاگتون پیدا کردم و تونستم بعضی مطالب آرشیوتون بخونم .خودم وبلاگ ندارم ،ولی وبلاگ زیاد می خونم و بیشتر هم خاموش . موقعی که مطالب آرشیوتون می خوندم ، یاد مقالات شکرگزاری و انرژی مثبت و این حرفا افتادم و تو دلم شروع کردم به تشکر از خداوند و از شما بخاطراین که تونستم یه خانواده خوب ایرونی پیدا کنم که تو جامعه ما ، نسل این خانواده ها انگار داره منقرض می شه . چقدر خوشحال شدم وقتی نوشتید که از بازی بچه هاتون خوشحالید .شاید حرفام بنظرتون مسخره بیاد اما واسه من تازگی داشت .تو فضای مجازی که متاسفانه از این احساسات خبری نیست واسه من این حرفا و احساسات یه جوری تاره و قشنگ بود که هنوزم یه مرد و یه خانواده اینجوری پیدا شده ......روزگارت روشن که شبم رو ساختی .

پ. ن : معلمم .........بچه شهرستان......از اون دهاتیاش که پدرم چوپون ده بوده و بعدم کارگر ......اجدادم هم همینطور ........ از اونا که تهران اومدن بعنوان مشروطه چی و تفنگدار ........شاید الان مرز بندی شدیم تو کشور خودمون........ولی مطمئنم نیاکان من و تو با هم یکی شدن و سینه دادن جلو تا ایران آباد بشه ،مدرن بشه و شرافت ایرانی حفظ باشه.......ولی فکر میکنی من و تو یه روز مرزهامون زیر پابذاریم و کنار هم بایستیم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟