دیروز توران جان رو دیدم !

دیروز به یکی از آرزوهای بزرگ زندگیم رسیدم !

دیروز کسی رو که مدتها بود دوست داشتم از نزدیک ببینم رو دیدم . نیم ساعت مونده به ظهر پایین ساختمونش بودم و دو دل که در بزنم یا نزنم و یا چی ؟ یه جورایی دلهره داشتم یه جورایی مونده بودم که اگه دیدمش چی بگم و چی بشنوم و اصلا می شه حرفی بزنم؟

پله ها رو گرفتم و بالا رفتم . از منشی اش قبلا پرسیده بودم که امروز هست و وارد دفترشون شدم و خودم رو معرفی کردم و تا منشی بره و اجازه بگیره که برم توی دفترش دلم مثل سیر و سرکه می جوشید و داشت یهو به سرم می زد که اصلا برگردم که منشی اومد که بفرمایین داخل ! آب گلوم رو قورت دادم و رفتم تو و پشت میزی پر از کتاب و کاغذ توران خانوم میرهادی رو دیدم که به من نگاه می کنه .

اونایی که دارن این متن رو می خونن که حتما ایشون رو می شناسن و کسایی که نمی شناسن رو لینک می دم به این پست تفصیلی که درباره ایشون نوشته بودم . توران خانوم اون موقع ما ،الان زنی در آستانه 90سالگی است با ذکاوت و هوشی که ثمره یه عمر تلاش و پشتکارشه . از من پرسید که گفتم کی هستم که گفتم که کی شاگرد مدرسه اش بودم و چقده الان خوشحالم و ناخودآگاه دستش رو بوسیدم با اصرار .از خودش و کارش که در این سن و سال در شورای کتاب کودک در حال انجامشه گفت . درباره فرهنگنامه کودکان و نوجوانان که تا حرف ز رو تهیه کرده اند و من هم گفتم که چقده توران خانوم توی زندگی من ، توی خوبیهای زندگی من ، تاثیر گذار بوده . به من گفت که بچه های مدرسه فرهاد که بخوان ببیننش ماهی یه بار میان دیدنش و روزش رو به من هم گفت و اسم و تلفنم رو نوشت.

دیگه پاشدم . نیم ساعتی پیش کسی نشسته و باهاش گپ زده بودم که سالها بود آرزوم بود بتونم 5 دقیقه پیشش باشم . آرزویی چندین و چند ساله بود این خواسته من که نمی دونم چرا عملی نمی شد!؟ الان هم دوست داشتم بیشتر بشینم ولی خسته کردنش نباید . خداحافظی که کردم گفت اجازه دارم شما رو ببوسم؟ چشمام تر شد و گفتم این باعث افتخار منه و من هردوگونه های مهربونش رو بوسیدم .