دانایی و شادی عجیب ما ایرانیان !

خبری رو خوندم که واقعا خوشحال شدم و اون سهم کم ،در واقع کمترین سهم،  آموزش و سرگرمی در سبد هزینه های خانواده های ایرانیه .

مرکز آمار ایران اعلام کرده که برای سال 92 ، از میان هزینه‌های غیر خوراکی ، مسکن با 45% بزرگترین سهم را به خود اختصاص داده و بعد 14%  در حمل و نقل، 13% در بهداشت و درمان، 12% در کالاها وخدمات متفرقه، 6% در اثاث و خدمات صرف شده . اما کمترین هزینه خانوارهای شهری در بخش سرگرمی و آموزش است که فقط  4% را به خود اختصاص داده است. که تو این گزارش سرگرمی و آموزش تفکیک نشده که اگه می شد شاید سهم آموزش به 1% هم نمی رسید .

چیزی که از این آمار می شه برداشت کرد اینه که الحمدالله رب العالمین ملت ما نیاز چندانی به آموزش و سرگرم شدن ندارند که می دونین ذات بشر طوریه که دنبال چیزی می ره که تو اون کمبود داره وگرنه وقتی یه چیزی رو به وفور در ذات خودش داره دیگه چه نیازیه به دنبالش رفتن ؟

مثلا چه نیازیه ملت چیزی رو آموزش ببینین وقتی همه علامه دهرند و توی هر زمینه ای اوستان ؟ از کارشناسی تصادف رانندگی بگیر ، تا نسخه پیچیدن برای همسایه و فک و فامیل و کشف علت خرابی اقتصادی ؟ و این سطح سواد اخیرا با پدیده وایبر به شدت هم بالاتر رفته ؟

یا این که چه نیازیه به سرگرمی های پر هزینه در حالی که یه ایرانی از در خونه که پا بیرون می ذاره با انواع و اقسام شعبده ها و ژانگولرهای هموطنای خودش روبرو میشه و شب که تلویزیون رو روشن می کنه کلی اخبار مفرح از سراسر جهان می بینه و شاد میشه؟

خدایا ، این دانایی و سرزندگی رو از ما ملت نگیر . الهی آمین !