شادی های این جهانی

             

چندوقت قبل فیلمی رو با بازی جک نیکلسون و مورگان فریمن دیدم به نام لیست پیش از مرگ ( The Bucket List)  ، داستان فیلم درباره دو پیرمرده ( یکی خیلی پولدار و یکی معمولی ولی استاد دانشگاه) که اتفاقی توی اتاق یه بیمارستان بستری می شن و هر دو متوجه می شن که به علت بیماری سرطان وقت چندانی برای ادامه زندگی ندارن و تصمیم می گیرن تو این چند صباح عمر کارهایی رو که نکردن انجام بدن و برای این منظور لیستی تهیه می کنن و باتفاق راه میفتن  .

اینا تو گشت و گذارشون به اهرام مصر می رسن و توی غروبی اون جا میشینن روبروی اهرام . این پولداره که جک نیکلسون بود یه جورایی گند دماغ و بداخلاق بود ولی اون استاده که فریمن بود نه ، شادکام و خانواده دوست بود . اون جا بر می گرده به اون مایه داره می گه که مصریان باستان عقیده داشتند که هنگام مرگ دو سوال از آنها پرسیده خواهد شد و پاسخ آنها مشخص می کند که می توانند پس از مرگ به سفر خود ادامه دهند یا خیر. سوال اول این بود،" آیا تو زندگیشون آدم شادی بودن ؟ و سوال دوم این که آیا باعث شادی دیگران هم شدند ؟

من از این فیلم این جمله رو خیلی دوست داشتم . راستش به نظر من خیلی کلام عمیقی بود . واقعا من نوعی ایرانی چقدر تو زندگیم شادم ؟ خیلی کم . و اگه به دلیلی استثنایی شاد باشم آدمای اطرافم رو هم شاد می کنم ؟ شما این طوری زندگی می کنین ؟