یک صندلی

اولا از رفقایی که تا حالا تو این بازی کتاب ها شرکت کردن ممنونم . برای کسایی که تا الان کتابی رو معرفی نکردن هم تا آخر امشب وقت هست .

و اما بعد

ایستگاه صادقیه که من صبح ها سوار مترو می شم اولین ایستگاست .کسایی که وضع این ایستگاه رو نمی دونن به نظرشون خوبه که اولین ایستگاه باشی چون بدون دغدغه و فشار و هل دادن میتونی بگیری روی صندلی بشینی .اما گرفتاری از اون جا شروع می شه که ایستگاه صادقیه نقطه پایانی قطار دو طبقه اییه که از کرج می رسه هم هست و مسافرای کرج اکثرا با داد و بیداد ( این رو به واقع می گم اکثر با داد و بی داد و جیغ و داد میان و همون جوری هم بر عکسش با داد و بی داد و جیغ و داد میرن!) و دووون دوون میان خودشون رو میاندازن توی قطار متروی صادقیه به شرق .

معمولا تا قطار بعدی کرج برسه دو تا قطار میاد و من تا پارسال اکثرا صبر می کردم تا اولی بره و خلوت تر بشه و حتی اون موقع هم تلاشی برای هل دادن و دویدن به داخل کوپه و نشستن نمی کردم . واقعا ارزشی نداره .شما فکر کن دست بالا می خواستم یه ربع بیس دقیقه سر پا وایسم . به جایی بر می خورد ؟

اما مدتیه که رویه ام رو عوض کردم و منم مثل بقیه هول می دم و می دوم و می رم یه صندلی می شینم . چرا این کار رو می کنم ؟ دلیلی دارم که دوست دارم براتون بگم . تنها دلیلش اینه که یه جا بگیرم و به یه پیرمرد یا پیرزن بدم تا بتونه بگیره بشینه ،از بس که جوونای امروزی ما ماشاالله هزار ماشالله با غیرت و جوونمردند و براشون سر سوزنی اهمیت نداره اونی که نتونسته بشینه یه آدم پیره یا مریضه یا بچه داره . فقط خودشون بشینن و دیگه بقیه دنیا به . . . (استغفرالله آدم رو مجبور به گفتن چه چیزایی تو این مکان خانوادگی می کنن !)