سلطان در تنگنا

از نسل شیرهای منقرض شده ایرانی که از سده ها قبل تا کنون روی حجاری ها و حکاکی ها و پرچم های ما نقش بسته بودند و آخرینشون به دست پسر ناصرالدین شاه قاجار نابود شد ، الآن در جنگلهای جیر هندوستان وجود دارد . خیلی خیلی سال قبل یک مهاراجه هندی 20شیر ایرانی را به آنجا برد و خوشبختانه نسلشون اونجا از بین نرفت و 411 شیر الان اونجا وجود دارد.    

 آقایان مسئول هفته قبل گفته اند طرحی در دست است که شیر ایرانی را به موطن اصلی خودش برگردونند و زمینه تولید مثل و زندگیش رو در این جا فراهم کنند . یکی از منابع در آمدی کشورها توریسم و اکوتوریسمه و خیلی از جهانگردا وارد کشورهای آفریقایی و هندوستان می شن که بتونن از یه فاصله ای شیر یا ببر رو زنده ببینن و ازش عکس بگیرن .  

بازگرداندن شیر ایرانی از هند به کشور در سال‌های پیش از انقلاب هم مورد توجه جدی شاه قرار داشت و حتی دشت ارژن در 50کیلومتری جنوب شیراز رو برای این منظور در نظر گرفته بود . بخش وسیعی از زمینهای کشاورزی دشت ارژن و مراتع اطراف آن‌که مالکیت خصوصی داشت خریده شد و به تملک سازمان حفاظت محیط زیست درآمد تا محل زندگی سلطان جنگل ما محیای ورود ایشان شود .  

شیر ایرانی ساکن جنگل گیر هندوستان

اما با وقوع انقلاب و بعد از اون جنگ عراق و ایران ، طبیعتا یه همچین طرح سوسولی ای اولویت خودش رو از دست داد و به‌دلیل اهمال سازمان حفاظت محیط زیست، زمین خوارها و زمین بازها به دشت ارژن و اطراف دریاچه پریشان هجوم آوردند به حدی که نه تنها زمینهای خریداری شده دوباره به تصرف افراد درآمد، بلکه حتی بخش وسیعی از اراضی مرتعی و منابع ملی هم تغییر کاربری یافت و تبدیل به اراضی کشاورزی شد!  

در هند هر کدوم از همین شیرها و ببرها سالی 30هزار توریست به خودشون جلب می کنن که فقط تماشاشون می کنن و عکسی می گیرن و میرن و مشت مشت پوله که توی هند خرج می کنند . ولی برای ما که پول ارزش نداره . کانه چرک کف دست . بد نیست بدونین که بازار اکوتوریسم با سرعتی چشمگیر رو به رشده و پیشبینی شده که تا یه دهه دیگه تعداد جهانگردای این شاخه 300% رشد خواهند داشت .  

تصور آبادی محیط زیست هم برای من زیباست . اما با این شرایط فعلی که توش هستیم یه کمی بیشتر از یه کم از موضوع پرت نیستیم ؟   

وقتی حیواناتی که الآن داریم رو روز به روز بیشتر از دست می دیم ، یوزپلنگهامون رو ، خرسهای قهوه ای مون رو ، عقابهامون رو ، قوش هامون رو ، قرقاول هامون رو ، پلنگهامون رو ، وقتی که وسعت جنگلهامون به ثلث در این 25 سال اخیر کاهش داده ایم ، وقتی رودخونه ها و دریاچه هامون رو خشک می کنیم ، وقتی مراتعمون رو به بیابون لم یزرع بدل کرده ایم ، وقتی فاضلاب صنعتیمون رو راهی آبگیرها و رودخونه ها و مردابهامون می کنیم ، کمی بیشتر از یه کم از موضوع پرت نیستیم ؟  

به نظر من هم احیا محیط زندگی این ها و آوردنشون به این جا می تونه خوب باشه و مفید . عاشق اینم که برم و شیر ایرانی رو تو محیط زندگیش ببینم و نشون بچه هام بدم . اما آخه از قدیم نگفتن اول چاه رو بکن بعد منار رو بدزد ؟

پینوشت : هفته قبل بابک اسحاقی موسس و صاحب امتیاز رادیو جوگیریات از من خواست که بخشی از نوشته حماسه ملبورن و جمعی ترین شادی ایرانیان رو به مقدار ۱ دقیقه توی تلفن بخونم تا در بخشی از برنامه آینده اش اسفاده کنه . من این کار رو کردم و بعدش هم با بابک گپی زدیم درباره حواشی اون پیروزی و این که چرا این قده شادی آفرین شد . امروز دیدم که بابک اون برنامه رو آماده کرده و روی نت گذاشته به مدت ۱۸دقیقه . ازتون دعوت می کنم برید این جا و گوش بدید .  

.... 

کامنت برگزیده  

سایه گفته : والا ما هم عاشق اینیم که شیرهای عزیزمون به موطن اصلی خودشون برگردن و ما هم به وجودشون افتخار کنیم(!)، ولی کلا دید خوبی به این قضیه ندارم و به نظر من حداقل همونجا توی هند باشن بهتر از اینه که وارد ایران بشن و احتمال زیاد دوباره منقرض بشن.
مثل جریان آثار باستانی ما در موزه های معروف دنیا که حداقل با کیفیت و با احترام داره ازشون مراقبت میشه. هرچند مثلا من شخصا دوست دارم این آثار توی کشورم باشن اما ترجیح میدهم در مکان دیگه ای جاشون امن باشه تا بیان توی سرزمین اصلی خودشون و از بین برن! مثل تعداد بی شماری از اثار باستانی بی زبونمون که دستی دستی نابود شدن یا در شرف نابودی هستن.
کلا سازمان محیط زیست، سازمان میراث فرهنگی، سازمان...، بود و نبودشون توی این کشور زیاد فرقی نمی کنه متاسفانه!!!