به جمله های زیر دقت کنید و باور کنید گوینده ی تمام جمله های زیر یک نفر بوده !
در انتخابات 88
قبل از انتخابات: " برنامه اینه که میر حسین رییس جمهور بشه ! خودشون از احمدی نژاد خسته شدن ! چه رای بدی چه ندی همینه"
بعد از انتخابات: " دیدین الکی زور زدین ! رای من و تو تاثیری نداره ، همونی شد که میخواستن ! "
در انتخابات 92
قبل از انتخابات: " رییس جمهور به احتمال زیاد جلیلیه ، شایدم ولایتی ! قطعا به روحانی و عارف میدون نمیدن ، چقدر ساده اید !!! "
بعد از انتخابات : " دیدین چقدر زرنگن ! چنان بازار انتخابات رو گرم کردن و شما رو کشیدن پای صندوق که به دنیا بگن ما مشروعیت داریم ، روحانی هم از خودشونه ، سگ زرد برادر شغال !!! "
احتمالا حدس می زنید در مورد انتخابات پیش رو هم ازین دست سخنان گهربار زیاد شنیده ایم .
فیلسوف معروف ، کارل ریموند پوپر، یک معیار تند و تیز و برّا برای تعیین علمی بودن یک نظریه پیشنهاد میده که خلاصه ش اینه : یک نظریه را وقتی میتوانیم به عنوان یک نظریه علمی بشناسیم که امکان نقض و ابطال آن وجود داشته باشد به عبارت دیگر هرگاه نظریه ای با هرجوابی تایید شود و هیچ گزینه ای قدرت ابطال آن را نداشته باشد ، علمی نیست !
دقت کنید از نظر گوینده ی جملات اول متن ، بالا هر اتفاقی در عرصه سیاسی ایران افتاده موید ِ روشن بینی و فهم سیاسی بالای ایشان بوده! آیا اتفاقی می تواند بیفتد که ایشان به اشتباه خود پی ببرد ؟ خیر و خیر و خیر . مطمئنا هر اتفاق سیاسی و اجتماعی فقط تایید بیشتر توهم اوست و جالب اینکه این دست رفقا ، چنان با نگاه عاقل اندر سفیه به من و تویی که بازی سیاسی را به غر زدن ترجیح می دهیم خیره می شوند که انگار دکترای علوم سیاسی از معتبر ترین دانشگاه های جهان دارند و یا از عالم غیب به آنها الهامِ ویژه می شود ...
امیرحسین پورفرخ
ایشالااین دفعه مثل ۸۸نشه.ایشالاشنبه ویکشنبه مون همراه باشادی باشه.