کافه رگبار

اهل طهرانم . روزگارم بد نیست . . .

کافه رگبار

اهل طهرانم . روزگارم بد نیست . . .

پایگاه نخست

 


چند روز گذشته با دوست عزیز، سهیل پرچنان، بودیم و خوش گذشت . دهمین سالگرد پرچنانش رو با کیک و شمع و فوت و اینا گرفت . یادم افتاد که منم 9سال از زمانی که دست به وبلاگ شدم گذشته و توی این مدت اتفاقات مختلفی برای این نوشته های من پیش اومده. از ابتدا که گاهی کپی پیست می کردم توی وبلاگ و تا زمانی که فقط نوشته های خودم رو می ذاشتم. مطالب اقتصادی محیط زیستی ام خوب تر شدند . یه مدت سیاست رو می گشتم . به مردم و جامعه توجه ویژه داشتم . به ادبیات داستانی ورود پیدا کردم .یه زمانی خیلی شور و هیجان داشت وبلاگ نویسی و به تدریج کم و کم تر شد و مخاطبین به جانشینهای چابکتر اون مثل تلگرام و اینستا و امثالهم رو آوردند .

اما حالا می بینم که وبلاگهایی که حرفی جدا از روزمرگی هایی مثل اومدم دیدم رفتم! دارند می تونن هنوز باقی بمونن . اول این که توی سرچ گوگلی مطالبشون پیدا میشه دوم این که دسته بندی دارند و میشه به آرشیوشون هم موضوعی هم زمانی مراجعه کرد . محمدرضا شعبانعلی که توی این عرصه آدم مورد وثوق منه اصلا محیطهای غیر از سایت و وبلاگش رو رها کرده و تمرکزش روی اونهاست .

حالا من هم تصمیم گرفتم که توی این سال نویی ، باز وبلاگ رو رونقی بدم و بیس اصلی ام این جا باشه . اما برای تلگرام کانالی در نظر گرفتم که اگه کسی مایل بود از اون طریق مطالب رو دنبال کنه . در اینستا هم هستم . این سه جاییست که در دنیای مجازی حضور خواهم داشت .

این هم لینک کانال کافه رگبار در تلگرامه  


نظرات 2 + ارسال نظر
سهیل یکشنبه 27 فروردین‌ماه سال 1396 ساعت 11:00

خیلی خیلی خوشحالم
که کافه گشایش یافت
اینبار با انگیزه کافی

بهارخانم دوشنبه 28 فروردین‌ماه سال 1396 ساعت 17:15

به نظرم وبلاگ ها متفاومت از اینستاگرام و هر چیز دیگه ای هستن ، همین دسترسی اسون به ارشیو ، موضوع بندی و پیدا شدن با سرچ که شما گفتید یکی از بزرگترین مزیت وبلاگ نویسیه ... اصلا هر دوم برای کار خاصی بهترن .

ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد